ΣΙΩΠΗΛΑ ΔΑΚΡΥΑ

Πακέτο Πληροφοριών

“Χωρίς ιστορίες υπάρχει σιωπή. Αν δεν πούμε τις ιστορίες μας, παραμένουμε χωρίς φωνή. Αν δεν ακουστούν οι ιστορίες μας, παραμένουμε αόρατοι. Είναι ακόμη πιο δύσκολο όταν οι ιστορίες είναι σκληρές και αδύνατο για κάποιον να τις φανταστεί.” – Belinda Mason 2015.

 

 

 

  1. Γενικές Πληροφορίες Έργου

Τα Σιωπηλά Δάκρυα είναι μία έκθεση πολυμέσων της διεθνούς αναγνωρισμένης φωτογράφου Belinda Mason, και των ανερχόμενων καλλιτεχνών με αναπηρία, Dieter Knierim, Margherita Coppolino και Denise Beckwith.

Σιωπηλά Δάκρυα πέφτουν τη στιγμή που νιώθουμε πιο μόνοι, ευάλωτοι και χαμένοι από ποτέ. Τα δάκρυα αυτά σηματοδοτούν το ξεκίνημα της αναζήτησης για ελπίδα, ενότητα και δύναμη.Η δυναμική της έκθεσης αυτής βασίζεται στις ιστορίες που έχουν να μοιραστούν οι συμμετέχουσες, που είναι γυναίκες με αναπηρία που υπήρξαν θύματα βίας και γυναίκες που απέκτησαν κάποιου είδους αναπηρίας ως αποτέλεσμα βίας εναντίον τους.

Το εθνικό Αυστραλιανό μέρος της έκθεσης περιλαμβάνει 25 συμμετέχουσες και το διεθνές μέρος των Σιωπηλών Δακρύων, που αναμένεται να ολοκληρωθεί μέσα στο 2017, θα περιλαμβάνει ιστορίες 25 γυναικών με αναπηρία που προέρχονται από πέντε διαφορετικές ηπείρους και 20 διαφορετικές χώρες, ανάμεσα στις οποίες είναι η Νέα Ζηλανδία, η Ινδονησία, η Γουατεμάλα, το Μεξικό, ο Ισημερινός, ο Καναδάς, η Γερμανία, η Γκάνα, το Μάλι, το Πακιστάν, τα Σαμόα, οι ΗΠΑ, η Ιρλανδία, η Αγγλία, η Νότιος Αφρική, η Ινδία, η Κορέα, η Δανία και η Ολλανδία.

 

Μια ανοιχτή πρόσκληση για συμμετοχή στην έκθεση

Σιωπηλά Δάκρυα

Η έκθεση Σιωπηλά Δάκρυα παρουσιάζει τη βία εναντίον των γυναικών παγκοσμίως και σκοπός της είναι να βεβαιωθεί πως οι εμπειρίες και οι φωνές γυναικών με αναπηρία συμπεριλαμβάνονται σε συζητήσεις που σχετίζονται με τη βία που ασκείται σε όλες τις γυναίκες. Η έκθεση Σιωπηλά Δάκρυα ακολουθεί τον ορισμό των Ηνωμένων Εθνών που αναφέρει πως βία εναντίον των γυναικών θεωρείται κάθε πράξη βίας που σχετίζεται με το φύλο, το οποίο έχει ή είναι πιθανόν να έχει ως αποτέλεσμα σωματική, σεξουαλική ή ψυχολογική βλάβη στις γυναίκες, συμπεριλαμβανομένων απειλών, εξαναγκασμού ή στέρηση της ελευθερίας, είτε αυτό συμβαίνει στη δημόσια είτε στην ιδιωτική ζωή (ΟΗΕ, Διακήρυξη για Εξάλειψη της Βίας σε βάρος των Γυναικών, 1993)

Οι αφηγήσεις είναι ένας σημαντικός τρόπος με τον οποίο μπορεί να ξεκινήσει η διαδικασία επούλωσης και παίζουν σημαντικό ρόλο στη δημιουργία νέων πολιτικών που έχουν στόχο την πρόληψη της βίας εναντίον γυναικών και κοριτσιών με αναπηρίες. Η έκθεση Σιωπηλά Δάκρυα ενθαρρύνει και ενδυναμώνει τις γυναίκες δίνοντας τους την ευκαιρία να αφηγηθούν τη δική τους ιστορία. Με αυτό τον τρόπο οι εμπειρίες τους αποκτούν σημασία και μέσω της επαφής τους με μια μεγαλύτερη κοινότητα, οι γυναίκες αυτές μπορούν να διαφοροποιήσουν τις αντιλήψεις ώστε να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στο πρόβλημα της βίας εναντίον των γυναικών. Οι συμμετέχουσες της έκθεσης Σιωπηλά Δάκρυα δείχνουν τις διάφορες μορφές αναπηρίας και βίας, και μέσα από τις εμπειρίες τους δείχνουν πως η κουλτούρα, το φύλο και η ταυτότητα διασταυρώνονται.

Οι συμμετέχουσες έχουν συνεργαστεί με τους τρεις καλλιτέχνες ως πρωταγωνίστριες, δημιουργώντας έργα που βασίζονται στις ιστορίες των γυναικών με αναπηρία των οποίων οι εμπειρίες περιλαμβάνουν: ψυχολογική, σωματική, συναισθηματική, οικονομική και πολιτισμική βία. Έχουν μοιραστεί τις δικές τους ιστορίες οι οποίες περιλαμβάνουν: βία στην οικογένεια, καταναγκαστική στείρωση, ψυχολογικά τραύματα, ακρωτηριασμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων, παραμέληση και σεξουαλική παρενόχληση μέσω θεσμών ή από μέλη της οικογένειας. Το κοινό μπορεί να βιώσει μια εμπειρία βαθύτερης κατανόησης της ποικιλομορφίας της βίας, των διακρίσεων και της επιβίωσης.

Η έκθεση Σιωπηλά Δάκρυα προσφέρει την ευκαιρία στις γυναίκες με αναπηρία να εκφράσουν τις βίαιες εμπειρίες που είχαν χωρίς περιττά ερωτήματα. Αυτή η προσέγγιση χωρίς ερωτήματα είναι μοναδική, καθώς πολύ συχνά η ευθύνη βαραίνει τα θύματα στο να αποδείξουν την εμπειρία τους ώστε να μπορέσουν να λάβουν διαφορετικά είδη υποστήριξης, κάτι που μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο στο να καταφέρουν να λάβουν υποστήριξη.

 

  1. Καλλιτεχνικό Όραμα

Η προβολή της βίας μπορεί να εξομαλύνει την κατάσταση για τον δράστη, το θύμα και το κοινό. Η έκθεση Σιωπηλά Δάκρυα διατηρεί σκόπιμα μια συνεχή πίεση μέσω της κηδεμονικής της προσέγγισης. Κάθε γυναίκα έχει φωτογραφηθεί και από τους τρεις καλλιτέχνες. Ο θεατής θα δει πρώτα τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες της Denise οι οποίες αναπαριστούν τις καθημερινές ζωές των γυναικών. Αυτές οι φωτογραφίες δείχνουν την ζωή των γυναικών στο σπίτι, με την οικογένεια ή με φίλους, σκηνές που είναι γνώριμες σ’ όλους μας. Δίπλα από κάθε φωτογραφία ο θεατής μπορεί να διαβάσει την προσωπική ιστορία της κάθε γυναίκας καθώς ακούει τον ανατριχιαστικό ήχο του νερού και των chimes.

Ο θεατής πηγαίνει στο δεύτερο μέρος της έκθεσης, όπου το θέμα της Belinda είναι η στιγμή στην οποία πέφτουν τα σιωπηλά δάκρυα. Αυτά τα πορτραίτα απεικονίζουν τον εσωτερικό κόσμο. Οι φωτογραφίες έχουν μεγεθυνθεί και φαίνεται πως αιωρούνται στο χώρο, παγώνοντας με αυτό τον τρόπο τη στιγμή και αιχμαλωτίζοντας τον θεατή μέσα τους. Τα διαφανή υλικά πάνω στα οποία έχουν τυπωθεί οι φωτογραφίες αντικατοπτρίζουν την φύση που έχει η βία εναντίον των γυναικών, η οποία είναι ταυτόχρονα αόρατη αλλά και ορατή. Καθώς ο θεατής περνά δίπλα από τα εκθέματα θα ακούσει κάθε γυναίκα να μιλά και να λέει την προσωπική ιστορία, την οποία ο θεατής θα έχει διαβάσει στο προηγούμενο μέρος της έκθεσης.

Ο καλλιτέχνης Dieter έχει εγκαταστήσει πολλές οθόνες όπου τα πορτραίτα αποκτούν ζωή και ο θεατής μπορεί να δει όλες τις γυναίκες να κινούνται και να μιλούν ταυτόχρονα υπό την συνοδεία του ήχου του νερού και των chimes. Αυτό είναι πολύ σημαντικό καθώς αν οι γυναίκες παρέμεναν σιωπηλές, θα εξακολουθούσαν να μην έχουν φωνή. Αν δεν έλεγαν τις ιστορίες τους θα παρέμεναν αόρατες. Είναι δύσκολο και για όσους ακούσουν τις ιστορίες τους, ειδικά όταν πρόκειται για ιστορίες που είναι σκληρές και αδύνατο για κάποιον να τις φανταστεί.

Ο κινηματογράφος και η φωτογραφία έχουν ένα σημαντικό ρολό στο να φέρνουν στην επιφάνεια τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν θύματα που παραμένουν σιωπηλά, κάνοντας με αυτό τον τρόπο δυνατή την κατανόηση αλλά και τη δράση. Η επαφή με την σκληρή πραγματικότητα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι γυναίκες αυτές πρέπει να είναι άβολη και δύσκολη για το κοινό. Ακόμη και σε περιπτώσεις που οι γυναίκες με αναπηρία βρίσκουν το κουράγιο να μιλήσουν για τη βία που έχουν υποστεί, πολλές φορές απλά ξεχνιούνται ή παραμένουν εκτός της συζήτησης. Η έκθεση Σιωπηλά Δάκρυα τους δίνει τη δυνατότητα να πουν ακριβώς πως νιώθουν.

Η έκθεση Σιωπηλά Δάκρυα έχει αγγίξει πολλούς ανθρώπους, γι’ αυτό και έχει δημιουργηθεί ένα σύστημα υποστήριξης για το κοινό, τις συμμετέχουσες και τους καλλιτέχνες. Οι εικόνες που έχουμε δημιουργήσει προβάλλονται στις κοινότητες στις οποίες ζουν οι συμμετέχουσες, ρίχνοντας με αυτό τον τρόπο φως σε σκοτεινές πτυχές που πολλοί θα προτιμούσαν να μην εμφανιστούν. Οι εικόνες δεν απεικονίζουν βία και ούτε χρειάζεται να το κάνουν. Απεναντίας, αιχμαλωτίζουν το κοινό με εικόνες που φαίνονται οικείες πριν αποκαλύψουν μια απόκρυφη πραγματικότητα.

Είναι σημαντικό να σπάσει η σιωπή που αφορά το θέμα της βίας εναντίον ανθρώπων με αναπηρία και πιο συγκεκριμένα το θέμα της βίας εναντίον γυναικών με αναπηρία, καθώς αυτή η σιωπή παρατείνει την αφέλεια. Θα ήταν αφελές να πιστεύεται πως δεν ασκείται βία σε ανθρώπους με αναπηρία και είναι ακόμη πιο αφελές να πιστεύεται πως η βία δεν προκαλεί αναπηρία.

Η έκθεση Σιωπηλά Δάκρυα προσφέρει τη δυνατότητα αναγνώρισης της βίας την οποία αντιμετωπίζουν γυναίκες με αναπηρία και μπορεί επίσης να αποτελέσει το σημείο έναρξης της διαδικασίας αναγνώρισης από το κοινό πως η βία προκαλεί αναπηρία. Η έκθεση Σιωπηλά Δάκρυα ενώνει όλες τις γυναίκες που έχουν υποστεί βία και τους επιτρέπει να αντιληφθούν πως δεν είναι απομονωμένες.

Η έκθεση Σιωπηλά Δάκρυα συμπεριλαμβάνει ανθρώπους που: είναι γηγενείς, προέρχονται από διάφορες κουλτούρες και μιλούν διάφορες γλώσσες, έχουν κάποιου είδους αναπηρία, είναι λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι, τρανσέξουαλ, intersex, είναι νεαροί ή μεγαλύτεροι σε ηλικία. Η έκθεση αποτελεί το κεντρικό σημείο στο οποίο μπορούν να γίνουν συζητήσεις, να υπάρξει επιμόρφωση και ευαισθητοποίηση, δίνοντας με αυτό τον τρόπο ώθηση για κοινωνική αλλαγή.

 

  1. Περιεχόμενα Έκθεσης

Η έκθεση Σιωπηλά Δάκρυα χρηματοδοτείται από το The Australia Council for the Arts και ο έφορος της είναι ο Kon Gouriotis OAM. Η έκθεση παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2015 στο Ballarat International Foto Festival από την Sue Salthouse που ήταν εκπρόσωπος της Συμβουλευτικής Ομάδας για Μείωση της Βίας Κατά των Γυναικών(Prime Minister’s Advisory Panel to Reduce Violence Against Women) που είχε θεσπίσει ο Πρωθυπουργός. Τον Μάρτιο του 2016, η έκθεση Σιωπηλά Δάκρυα παρουσιάστηκε σε παράλληλη εκδήλωση με την Αυστραλιανή Κυβέρνηση, την Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Αυστραλίας και τον οργανισμό CBM International στην 60η σύνοδο της Επιτροπής για την Κατάσταση των Γυναικών του ΟΗΕ (UN Commission on the Status of Women) που έγινε στη Νέα Υόρκη, στις ΗΠΑ. Τον Απρίλιο του 2016 οι καλλιτέχνιδες Belinda και Denise παρουσίασαν την έκθεση με τον CBM στον ΟΗΕ στην Γενεύη, κατά την 10η επέτειο της δημιουργίας της Συνόδου για τα Δικαιώματα Ατόμων με Αναπηρίες (Convention on the Rights of Persons with Disabilities). Τον Απρίλιο του 2016 η έκθεση παρουσιάστηκε στην Βιβλιοθήκη Νομικής του Sydney University με συνοδεία από ομάδα συζήτησης του Sydney Ideas. Τον Οκτώβριο του 2016 η έκθεση Σιωπηλά Δάκρυα παρουσιάστηκε στο Berlin Photography Biennale. Από τον Νοέμβριο του 2016 μέχρι τον Ιανουάριο του 2017 η έκθεση γινόταν στο MAMA, στην Αυστραλία. Τον Ιούλιο του 2017 συγκεκριμένα έργα της έκθεσης θα παρουσιαστούν στο Venice Biennale.

Η έκθεση Σιωπηλά Δάκρυα απαιτεί τουλάχιστον 225m2 για τη διεξαγωγή της και περιλαμβάνει τα ακόλουθα:

  • 25 Duro Clear τυπωμένα με εκτυπωτή λέιζερ σε Perspex μεγέθους 100εκ x 67εκ
  • 25 ασπρόμαυρες φωτογραφίες σε κάδρα μεγέθους 20’ x 24’
  • Εγκατάσταση με 25 iPads για προβολή βίντεο
  • Soundscape
  • Διαδικτυακή εφαρμογή για άτομα με αισθητήρια, νοητικά και μαθησιακά προβλήματα

 

  1. Υποστηρικτές και Σπόνσορες

Η Belinda και η Denise έχουν επίσης μιλήσει στο Australian Medical Students Global Health Conference του 2016, στο National Arts Activated Conference του 2016, στο International Arts and Health Conference που έγινε στην Art Gallery of NSW, στην Αυστραλία και στο Jejer Wadon Conference στο Solo της Ινδονησίας. Το 2017 έκαναν παρουσίαση στο Australian National Disability Summit.

Για να υποστηρίξουν την έκθεση Σιωπηλά Δάκρυα, οι ακόλουθοι συντελεστές τόσο στον τομέα του φύλου όσο και στον τομέα των αναπηριών έχουν παρέχει υλικό για να συνοδεύσει τις ιστορίες των συμμετεχουσών, που αναφέρει με λεπτομέρεια τις διάφορες και συνδεόμενες μορφές βίας που ασκούνται σε γυναίκες και κορίτσια με αναπηρία.

  • Rosie Batty, Australian of the Year το 2015, Luke Batty Foundation
  • Megan Mitchell, Επίτροπος του National Children, Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Αυστραλίας
  • Γερουσιαστής Michaela Cash, Υπουργός για Γυναίκες, Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση Αυστραλίας
  • Natasha Stott Despoja, Εκπρόσωπος ΟΗΕ για Γυναίκες και Κορίτσια
  • Matthew Bowden, Διευθύνων Σύμβουλος του People with Disability Australia
  • Carolyn Frohmader, Διευθύνων Σύμβουλος του Women With Disabilities Australia
  • Δρ. Elizabeth Anne Riley, (PhD, MACouns, BSc)
  • Susan Salthouse, Μέλος του COAG Advisory Panel για μείωση της βίας ενάντια στις γυναίκες.
  • Josephine Cashman, Μέλος του Prime Minsters Indigenous Advisory Council
  • Leanne Miller, Εκτελεστικός Διευθυντής, Koorie Women Mean Business Incorporated
  • Lana Sandas, Διευθύνων Σύμβουλος , WIPAN
  • Morgan Carpenter, Συμπρόεδρος του διεθνούς intersex οργανισμού Oll Australia
  • Ross Coulthart, δημοσιογράφος βραβευμένος με το Walkley Award και ανταποκριτής του 60 Minutes .
  • Δρ. Jan Hammill, Κέντρο Κλινικής Έρευνας του Queensland University
  • Δρ. Di Winkler, Διευθύνων Σύμβουλος του Summer Foundation
  • Bruce Esplin, AM
  • Marie-Rose Paterson, Εγγεγραμμένη Ψυχολόγος
  • Graeme Innes AM
  • Cate McGregor AM
  • Kate Swaffer, Επικεφαλής, Διευθύνων Σύμβουλος, Συνιδρυτής του Dementia Alliance International
  • Tara Moss, Συγγραφέας, εκπρόσωπος ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συμμετέχουσα σε εκστρατείες κατά του διαδικτυακού εκφοβισμού

 

  1. Εμφανίσεις στα ΜΜΕ:

  

  1. Σχετικές Εκδηλώσεις

Οι Καλλιτέχνες Belinda Mason, Dieter Knierim, Denise Beckwith και Margherita Coppolino έχουν επιδείξει την ικανότητα να παρουσιάσουν επίκαιρες, στοχευμένες εκδηλώσεις υψηλής ποιότητας τόσο σε ντόπιους όσο και σε διεθνές κοινό με τα ακόλουθα πρότζεκτ:

  • Unfinished Business, 2013 – 2017, είναι μια έκθεση που αποκαλύπτει τις ιστορίες των Γηγενών Αυστραλών με αναπηρία. Τον Σεπτέμβριο του 2013 η έκθεση ξεκίνησε στο Palais des Nations στη Γενεύη από τον Kassym-Jomart Tokayev, Γενικό Διευθυντή των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) στη Γενεύη και τον Peter Woolcott, τον Αυστραλό Πρέσβη του ΟΗΕ, στην Γενεύη, ώστε να γίνει ταυτόχρονα με την 24η Σύνοδο για τα Δικαιώματα Ατόμων με Αναπηρίες, που είναι ένα τμήμα του Γραφείου του Ύπατου Αρμοστή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Τον Δεκέμβριο του 2013 η έκθεση παρουσιάστηκε στην Έδρα της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας στη Γενεύη. Το 2014 ήταν μέρος της συνεισφοράς της Αυστραλιανής Κυβέρνησης στην Παγκόσμια Σύνοδο του ΟΗΕ για Γηγενή Άτομα του 2014(2014 UN World Conference on Indigenous Persons) στη Νέα Υόρκη. Το πρότζεκτ χρηματοδοτήθηκε από το Τμήμα Εξωτερικών Υποθέσεων και Εμπορίου της Αυστραλιανής Κυβέρνησης (DFAT).
  • Outing Disability, 2014 – 2016, ένα πρότζεκτ που αποκαλύπτει τις διάφορες μορφές διακρίσεων που αντιμετωπίζουν άτομα με αναπηρίες που είναι λεσβίες, γκέι, ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι, τρανσέξουαλ και intersex. Χρηματοδοτήθηκε από το Family Planning NSW και συνεχίζει να παρουσιάζεται σε διάφορα μέρη της χώρας. Έχει ήδη παρουσιαστεί στο Sydney Mardi Gras (2014), στο International Day of People with Disability Celebrations (2015) και στο MidSumma Festival (2016).
  • Intimate Encounters, 2001 – 2014, ήταν μια έκθεση που εξερευνούσε τη ποικιλομορφία των ατόμων που ζουν με αναπηρία. Η έκθεση παρουσιάστηκε σε 32 αστικές και περιφερειακές πόλεις κατά μήκος της Αυστραλίας και σε εννέα διεθνείς πόλεις συμπεριλαμβανομένων του Όκλαντ, την Βαρκελώνη, το Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη και το Τορόντο. Το πρότζεκ αυτό χρηματοδοτήθηκε από οργανισμούς του Κράτους της Αυστραλίας και της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης, όπως το Accessible Arts NSW και το Visions of Australia